παραλληλόγραμμος

-η, -ο / παραλληλόγραμμος, -ον ΝΑ

1. (για επιφάνειες) αυτός που έχει τις απέναντι πλευρές του παράλληλες

2. το ουδ. ως ουσ. το παραλληλόγραμμο

μαθημ. τετράπλευρο με τις απέναντι πλευρές του παράλληλες

νεοελλ.

1. φρ. α) «νόμος παραλληλογράμμου»

μαθημ. αρχή σύμφωνα με την οπόα το άθροισμα δύο διανυσμάτων, παριστάνεται γεωμετρικά από την διαγώνιο τού παραλληλογράμμου που έχει συνεχόμενες πλευρές του τα παραπάνω διανύσματα

β) «ταυτότητα παραλληλογράμμου»

μαθημ. σε ένα παραλληλόγραμμο το άθροισμα τών τετραγώνων τών μηκών τών διαγωνίων του ισούται με το διπλάσιο τού αθροίσματος τών τετραγώνων τών μηκών τών πλευρών του

γ) «παραλληλόγραμμο τού Βατ» ή «αρθρωτό παραλληλόγραμμο»

(μηχαν.) παραλληλόγραμμο που σχηματίζεται από ράβδους συνδεδεμένες με αρθρώσεις

δ) «κανόνας παραλληλογράμμου»

φυσ. κανόνας, με την βοήθεια τού οποίου είναι δυνατός ο προσδιορισμός τού διανύσματος που αντιπροσωπεύει τη συνισταμένη δύο δυνάμεων και σύμφωνα με τον οποίο η συνισταμένη δύναμη παριστάνεται από την διαγώνιο του παραλληλογράμμου που έχει ως διαδοχικές πλευρές τα δύο διανύσμτα που πεγράφουν τις δύο δυνάμεις

ε) «ορθογώνιο παραλληλόγραμμο»

μαθημ. παραλληλόγραμμο το οποίο έχει τις γωνίες του ορθές

2. το ουδ. ως ουσ. α) όργανο κατάλληλο για τη χάραξη παράλληλων ευθειών

β) όργανο σχεδιασμού το οποίο αποτελείται από δύο παράλληλους κανόνες, χάρακες

γ) ο παραλληλιστής.

επίρρ...

παραλληλογράμμως Α

σε σχήμα παραλληλογράμμου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < παράλληλος + -γραμμος (< γραμή), πρβλ. ευθύ-γραμμος].